martes, 17 de mayo de 2011

R.E.M. DISCOGRAFÍA COMPLETA. 3- A DECADENCIA

E entón quedaron 3. Logo, colapso e confusión.
Dende aquela, os R.E.M. tratan de disimular a ausencia dun dos seus fundadores. Bill Berry non era o lider, nin o principal compositor, nin aparecía nas entrevistas. Só era o batería. E aos que iso lle pareza pouco, recoméndovos que revisedes as biografías de mitos do Rock como Led Zeppelin ou The Who.
A partir de aquí, firman uns cantos discos deses que conteñen 1, 2 cancións ao sumo e parade de contar. O resto para olvidar

O primeiro álbum post-Berry foi "New Adventures in Hi-Fi" (1996). Supoñíase que era unha reivindicación do status de banda indie que tiñan nos seus inicios. Iso si, baixo a renovación de contrato máis cara da historia recente coa Warner Bros. Moi contradictorio.

O máis destacado deste disco é este dueto coa voz sagrada á que adoran os poetas Beat: Patty Smith. A canción chámase "E-bow the letter"´. É unha canción adicada a River Phoenix. Fala sobre drogas e barbitúricos (causantes da morte do actor) e sobre a fama non desexada que persigue a algunhas persoas.



Tamén podemos destacar neste disco a canción "Electrolite", a última canción con destellos do Automatic for the People.



Do seguinte álbum "Up" (1998) só vale a pena recuperar esta canción: "Daysleeper"



No 2001 lanzan "Reveal". Maís do mesmo, a parte deste tema "Imitation of life", non aporta absolutamente nada.



Pero en 2004 co álbum "Around the Sun", conseguiron que fans e crítica estiveran de acordo en proclamalo o peor álbum da historia de REM. Insoportable. Por recuperar algo, o menos malo do disco, é este single homenaxe a New York



En 2008 lanzan "Accelerate" e nun intento por chegar a eses fans desencantados, bótanlles un pulso á compañía discográfica, colgando o disco na páxina web antes de saír no seu formato físico. O disco é unha mínima recuperación con respeto dos anteriores. Poderíamos destacar un par de temas:
O single de presentación foi este "Supernatural superserious" que por fin, nos recordan que nun tempo houbo uns REM máis cañeros:



E tamén me gusta este "Man sized wreath" donde volve sobresaír a guitarra de Peter Buck, despois duns cantos anos agachada detrás dos sintetizadores.



E para acabar, neste ano lanzan o seu último disco "Collapse into now". Leín por ahí que está a altura de "Out of Time" e "Automatic for the people". Na miña opinión, nin de lonxe se acercan a esas 2 obras maestras.
Para empezar, é unha colección de cancións "escoitables", que xa é moito despois do que vos acabo de contar aquí (será que xa perdín a miña fe neles?), pero non ten unha canción redonda como "Losing my Religion" ou "Man on the moon" que quede na nosa memoria para sempre.

O primeiro corte do disco é este "Discoverer"


Un dos temas do que máis se falaba é este "ÜBerlin". Xuzgade vós mesmos:


Aínda que en principio non está proposta como single, probablemente a canción que máis me guste deste último disco sexa esta "Mine smell like honey", pois a min é a que me recorda aos REM da primeira etapa.


Non falta unha balada como nos seus grandes discos, neste caso este "Walk it back"

11 comentarios:

NEME dijo...

Eu tamén lin que este último era un disco boísimo e á altura do mellor que fixeran , por iso quería esperar e saber a túa opinión.

BAUTISTA RAMOS dijo...

Como digo na entrada, me parece un disco "escoitable" sen máis, non é ningunha obra maestra como se dicía por aí. Esa é a miña opinión, pero xa dixen que non son demasiado obxetivo con eles. Dende Monster, tódolos discos que constitúen esta última entrada son verdadeiros fiascos, co cal fai tempo que perdín a fe en que volvan ser os mesmos que nos maravillaron noutra época

SERGI dijo...

Algúns gurús de blogs musicales deberían pasar por aquí e aprender a facer entradas completas e repletas de información. Enhoraboa

PEPE dijo...

Eu o que espero é que non che dea por facer discografías completas de Springsteen ou de U2 porque se con REM estuvemos case 2 meses e necesitaches 3 entradas ...

Anónimo dijo...

Encántame REM, pero se me permites unha pequena crítica, creo desacertada a comparación con Led Zeppelin e The Who. Esas bandas son mitos

BAUTISTA RAMOS dijo...

Estimado anónimo. Creo que ou ben non entendeches o que di a entrada ou non a lestes en condicións. A comparación con Led Zeppelin e con The Who está feita simplemente para realzar a importancia da figura do batería dunha banda. Tras a morte de Keith Moon, os Who grabaron dous discos: Face Dances (1981) e It's hard (1982) e a partir de ahí Pete Townshend decidiu que nunca ía ser o mesmo e propuxo a disolución da banda. No caso de Led Zeppelin nin eso, tras a morte de John Bonham, decidiron que sería imposible seguir sonando a Led Zeppelin. Sacaron un recopilatorio (Coda) de cancións que non entraran noutros discos e acabouse. No caso de REM non se acabou, pero curiosamente o periodo de decadencia coincide co abandono do batería. Casualidade? mmmmm

ALI dijo...

Agora que conseguiches acabar o de REM, para cando outro xogo musical?

Sr. Fundido dijo...

Valoro el esfuerzo, pero lamento las trampas y la falta de juicio de esta publicación (a la que, a grandes brochazos, me siento cercano).

Bill Berry abandonó la formación para hacer vida de granjero en 1997, cuando la banda estaba reunida en la casa de Buck en Hawai para encarar la grabación de 'Up'. Es, por tanto, descaradamente falso que 'New adventures in Hi-Fi' sea el primer álbum de la era posterior a Berry. Del mismo modo, 'Up' es el primer álbum del famoso contrato firmado con Warner, el del mayor montante hasta entonces: unos 75 millones por 5 discos. Con la grabación de 'Collapse into now' se resolvió la situación contractual de R.E.M. con Warner: el quinto disco de la última serie.

La salida de Berry de la banda marcó a R.E.M. de una manera drástica: no era solo el batería. Su marcha dejó a Mills huérfano, su principal apoyo dentro del grupo. Dudaron sobre si continuar firmando sus trabajos como R.E.M., ya sin Berry, y tardaron tiempo en identificarse como trío. Decidieron continuar, tiraron más si cabe de Stringfellow y McCaughey, músicos de apoyo que los acompañaban en estudio y directo desde hacía años, pero se mantuvieron como tres. La aportación de Stringfellow a 'Up' es significativa: perdida la batería, emplearon cajas de ritmos y sintetizadores para conseguir un disco redondo. El definitivo acercamiento de la banda a los sonidos que marcarían el inicio de la última década.

Porque 'Up' es el único disco capaz de discutir la superioridad de 'Murmur' y 'Automatic for the people' y el referente de una nueva época para el grupo. Un álbum cerrado y el primer giro de la banda hacia sonidos atmosféricos y una declaración de intenciones: las personas, de nuevo, volvieron a cobrar trascendencia. Historias llanas, diarias, urbanas. Retratos de la prosecución de las vidas de sus protagonistas, y una colección de las mejores piezas ofrecidas por la banda: 'At my most beautiful', 'Falls to climb' o 'Walk unafraid' integran el catálogo compositivo de más lustre del grupo. Obviar estas piezas y destacar únicamente 'Daysleeper', una canción efectista sin destacadas virtudes, me obliga a pensar que quien escribe recopila opiniones ajenas y no se ha parado a escuchar un álbum excelente y la mejor producción que se les recuerda.

Sr. Fundido dijo...

'New adventures in Hi-Fi' es un disco de carretera, sin excesivo trabajo ni esmerado ni convencido. La producción es pobre y la estructura del álbum incomprensible. Demasiado largo, alternando temas grabados en estudio con otros en semidirecto, sin una dirección clara de lo que pretendían hacer. Ese álbum es la gira de 'Monster', la banda en esa gira, montados en una caravana: no funciona como disco, no es redondo y está mal producido, pero sin embargo alberga algunas de las mejores composiciones de la banda: cortes como 'Leave', 'Be mine', 'So fast, so numb' o 'Electrolite' son parte fundamental de su cancionero y algunas de sus mejores composiciones de siempre. 'Ebow the letter', en un idéntico apartado de cosas, es la cima creativa del grupo: solo 'Drive' y 'Country feedback' están a su altura.

De nuevo la banda vuelve a fallar en el estudio con 'Reveal'. Pero no es un problema de calidad o de creatividad: la peor producción de un disco de R.E.M. hasta entonces. Está tan excesivamente producido que resulta fatigoso escucharlo y siempre suena deshonesto. No obstante, la banda nos descubre su mejor composición pop en 'Imitation of life'. Después, el declive: 'Around the sun' es un despropósito que deja huella. Pese a los intentos ulteriores por remontar, el daño ya está hecho: R.E.M. intenta devolverse al primer sonido, al del garaje de la IRS pero la absorción del estudio y los años han podido con ellos. No son capaces de reencontrarse con la crudeza de álbumes como 'Document' o de temas como 'Let me in': las secuelas no pueden disimularse por más tiempo y la creatividad está mermada. Vuelven a sonar falsos y a no convencer, pese a la unanimidad de la crítica en señalar los dos últimos discos como el renacer de la banda después del hoyo en 'Around the sun'.

Por contra, nos dejan una discografía brillante y la impronta de un estilo: ellos siempre quisieron ser fieles a su manera de contar historias, rechazaron la aspiración de ser una banda de estadio y repugnaron el éxito que les sirvió 'Out of time': lo hicieron de la manera que saben, la única que les ha interesado, con la publicación de su obra maestra un año después. Cambiaron 'Losing my religion' por 'Drive', hicieron 'Monster' y obligaron a Warner a que 'Ebow the letter' fuera el primer sencillo de un disco con canciones que funcionarían mejor en las radios, y ahí está otra de las claves de una banda fundamental en las últimas décadas. Su aportación y crecimiento durante los 80 es inagotable y su influencia en los 90 no se paragona. Con su estilo sobrio, la ausencia de pretensión compositiva, la sinceridad de sus narraciones y la creatividad como primer recurso técnico se consolidaron en el panorama internacional, ofreciendo multitud de registros y un sello inconfundible: R.E.M. siempre ha sonado a R.E.M., incluso cuando dejó de ser R.E.M.

BAUTISTA RAMOS dijo...

Valoro os teus innegables coñecementos sobre REM. Pido disculpas humildemente polos erros (que efectivamente os hai), pero de aí a dicir que nunca escoitei UP e acusarme de que me limito a recoller opinións alleas simplemente porque a miña opinión non coincida coa túa media un abismo.
De calquera xeito eu SI respeto a túa opinión (aínda que no caso de UP sigo sen compartila), agradézcoche profundamente as correccións e douche a benvida

Sr. Fundido dijo...

Sí, es cierto, media un abismo y no sé en qué estaría pensando para escribir eso: probablemente pensaba en lo que escribí sin prudencia ni juicio alguno. A veces se me escapa la agresividad en el tono pero no es deliberado. Ya me lo dice mamá: Revisa antes de publicar. En cualquier caso, es fácil pasar por encima de según qué discos: a mí, ahora que está reciente, me pasa con 'Different class'; durante años me pasó con 'Curtains' y 'You in reverse', por poner dos ejemplos a mano. Imagina el disparate.

R.E.M. es solo una banda a la que me arrimé durante algún tiempo e incluso llegué a querer cuando adolescente. Echaré un vistazo al blog cuando publiques, siempre que la memoria ram del ordenador me lo permita.